De bevalling
Zondag 14 mei, Moederdag.
Terwijl we buiten moederdag vieren met een taartje erbij loopt Jushi onrustig op en neer. Ze lijkt wat te hijgen, maar het is nog niet spectaculair. Het zal wel meevallen, denken we. Maar plotseling ziet een van ons een lange sliert op de grond liggen met wat smurrie. Jushi gaat zich weer legen en op de terugweg stopt ze bij de border en gaat ze graven. Dit ziet er opeen heel anders uit. Ze hijgt en perst, het persen is duidelijk te zien in haar flanken. Dat willen we niet. Maar Jushi wel. Met moeite krijgen we haar uit de struiken, ze stribbelt hevig tegen. Ze heeft wel een heel lastig plekje uitgekozen, onder de struiken in een vers gegraven gat met heel veel losse aarde.
Uiteindelijk staat ze in de werpkist, ze draait, ze zucht, ze gaat staan, ze perst en met een plof valt er een pup uit. Jeetje dat ging snel. Het is dan 12.36 uur. De pup heeft geen vlies en geen placenta. Hij is levendig en Jushi weet niet wat haar overkomt. Verschrikt gaat ze in een hoek van de kist zitten, starend naar de pup. Ze maakt geen aanstalten om zich over de pup te bekommeren. Ze kijkt alleen. We moedigen haar aan om naar de pup te gaan. Dan leggen we de pup bij haar en dan opeens snapt ze het. Ze likt, schuift met de pup, bijt de navelstreng af en na een poosje gaat ze er bij liggen, heel voorzichtig. De pup kruipt naar haar toe en zoekt een tepel. Het is een zwart reutje.
Om 14.16 uur volgt het tweede reutje, om 14.20 uur een teefje, om 15.15 uur nog een teef, om 15.40 een reu, om 16.00 uur wordt een reu geboren, om 16.19 uur een teef, dan nog een teef om 16.52 uur en de laatste teef om 17.11 uur, 5 teefjes en 4 reutjes. En allemaal pikzwart. Prachtig! Niks toverballennest, allemaal zwart.
Inmiddels is er nog een pupje geboren, dat ging niet zo lekker. Om 18.37 uur. Even afwachten of het goed herstelt. Dat maakt dus 10!
Maandag 15 mei.
Gisteravond hebben we nog een hele tijd bij het nest gezeten. Het gaat goed, alle pupjes drinken, Jushi is zo'n lief moedertje. Rond middernacht ga ik slapen, ik ben moe. Ik zet de wekker op half 5, die van Peter staat op 02.00 uur. Als Peter om 02.00 uur gaat kijken is alles in orde.
Om half 5 ga ik er uit. Ik hoor Jushi's staart kwispelen tegen de werpkist. Ik zie het meteen: een eindje van Jushi af ligt een pup apart. Dood. Ze ligt op haar zij, de pootjes gestrekt. Ik kan mijn ogen niet geloven. Ik blijf even kijken en dan pak ik haar op. Ze voelt al een beetje koud, Ze voelt dood. God wat zonde, zo'n mooi pupje. Zo'n flink pupje. Ze was een beetje moeizaam geboren, het staartje eerst, maar na wat hulp leek het toch heel goed te gaan. En nu dit. Jushi kijkt het gelaten aan, Ze vindt het prima dat ik haar dochter mee neem. Haar instinct zegt dat het goed is. Ik leg de pup op het aanrecht, omdat ik niet zo gauw weet wat ik er mee moet doen.
Dan ga ik even bij Jushi zitten. Alles drinkt en slurpt met van die kleine babygeluudjes. En Jushi poetst de kontjes en masseert de buikjes als een volleerd moedertje. Na een kwartier ga ik weer naar bed, maar ik kan niet meer slapen. Ik neem mijn telefoon mee en ga in de kraamkamer zitten. Beetje spelletjes doen op de telefoon en observeren. Om half 8 verschonen Ellis en ik de werpkist, Peter heeft Jushi naar buien gelokt. Ze wil wel naar buiten, maar niet te lang, we zijn nog niet klaar met verschonen als ze alweer terug is. Ze jankt, ze wil bij haar kindjes. We haasten ons, snel de pups onder de lamp en dan kan Jushi er weer bij. Even een grondige inspectie en dan is het goed. Ze krult zich om haar pups heen en gaat weer voeden. Lief moedertje.
Zojuist hebben we de pups gewogen. Een pup is in gewicht hetzelfde gebleven, alle anderen zijn aangekomen. Dat is een mooi begin!
Dinsdag 16 mei.
Nog even terug naar gisteravond. Als ik even in de kist ga zitten ligt Jushi me aan te staren. Ze ligt een beetje ongemakkelijk. Ze verplaatst een poot, nog een poot, er gilt een pup, ze tilt haar hoofd op om te kijken wat er aan de hand is, likt de pup en ook maar meteen de andere pups, verlegt haar lijf. Wat een drukte. En weer kijkt ze me aan. Ik probeer haar een beetje te helpen, want dit gaat niet lekker. Maar op het moment dat ik haar probeer te verleggen gaat ze in de verzetstand. Als ik op het bankje bij haar ga zitten kijkt ze me weer strak aan. Ik denk dat ik haar een beetje begrijp. Ik denk dat ze bedoelt: "Zie je dat nou niet, al die drukte. Wat moet ik er mee?". Ik lok haar zachtjes naar me toe: "Kom maar meisje, kom, even knuffelen". Ik zie haar dilemma: als ze naar mij toe komt, dan moet ze een stukje weg van haar pups. Maar dan besluit ze toch in te gaan op mijn verzoek. Ze staat strak met haar kont tegen mijn knie. Ik aai haar over haar hoofd, haar hals, rug, buik, ik bevoel haar melklijst, betast haar buik. Alles voelt goed. En ze vindt het heerlijk. Ze koestert zich in mijn aanrakingen. Eventjes weer gewoon Jushi. Als ik stop drukt ze zich stevig tegen me aan en bedelt om meer. We gaan nog even door met knuffelen. Snel leg ik alle pups op een wat handiger plek, weg van de doodligrand. Zodra Jushi puppygeluid hoort nestelt ze zich weer om haar pups heen. Ze biedt haar lijf aan en na een momentje hoor ik gesmak en geslurp. Nu moet Jushi weer mama zijn.Haar temperatuur is licht verhoogd:38.9. Daar zal ook de warmtelamp debet aan zijn, plus de stuwing van de melkklieren.
Na de vondst van het dode pupje gistermorgen is er toch bij mij een lichte spanning. Ik weet heus wel dat zoiets kan gebeuren, maar toch schuurt het. Wat als...? En ik twijfel of ik niet toch bij Jushi moet slapen. Maar ja, als ik dan in slaap val kan er ook iets gebeuren. En eigenlijk gaat het zo goed. In plaats van in bed te gaan liggen pak ik een dekbed en neem plaats op de bank. Ik kan zo de geluidjes beter horen. Om kwart voor 12 schiet ik wakker; zie je nou wel, ik trek dat niet hoor. Snel loop ik naar de kist, alles is in diepe rust, ik tel 1,2,3,4,5,6,7,8,9. Jushi slaapt. Dan ga ik toch maar naar bed. De wekker staat op 2 uur, dan is het Peter's beurt. En om 4 uur ik weer. Met lood in mijn schoenen ga ik om 4 uur kijken. En weer ligt alles lekker te slapen. Nog een paar uurtjes en dan begint de dag weer. Ik ga nog even slapen.
Inmiddels hebben Vince 3.5 jaar en Mace (bijna 2) kennis gemaakt met de pups. De anders zo drukke, ondernemende jongetjes waren diep onder de indruk. Ze keken hun ogen uit en fluisterden hun vragen. Toen Jushi de pups begon te poetsen schrok Mace en zei: "Jushi opeten!".. Ik probeerde uit te leggen dat Jushi de pups waste, maar hij was er van overtuigd dat ze de pups aan het opeten was. Jushi was heel blij om de mannetjes te zien, ze kwam er zelfs voor uit de kist.
Vanmiddag zijn de pups weer gewogen en ze zijn allemaal aangekomen. De een wat meer dan de ander, maar zoals met alles: alle begin is moeilijk. Ten eerste moet de melkproductie op gang komen en ten tweede moeten de pups hun weg nog vinden. Natuurlijk helpen we ze wel eens , maar over het algemeen liggen ze allemaal heerlijk te drinken. De hele dag. En nacht. Met kleine periodes van rust. Soms liggen ze met z'n allen tegelijk, soms een groepje, dat regelt zichzelf. Zo mooi om te zien!
Woensdag 17 mei.
We zijn met z'n allen de nacht goed doorgekomen. Elke keer als er iemand gaat kijken liggen de pups te drinken, of in elk geval een paar. En Jushi slaapt. Of ze doet alsof. Want om te slapen met zoveel drinkende, slurpende, stampende, puppygeluidjesmakende kinderen lijkt me eigenlijk godsonmogelijk. Of je moet zooooo moe zijn dat je ogen gewoon dichtvallen. Dat laatste zal het wel zijn. Om 7 uur staat Jushi voor haar poortje, ze moet er uit. Plassen, poepen, buiten drinken. Ik heb alle tijd om de kist te verschonen, ze neemt er haar tijd voor. En als ze binnen komt eet ze een kilo vlees en daarna nog een bak geitenyoghurt. Klaar voor weer een dag pupjes verzorgen.
Even rust.
Na de voeding liggen de pups even te slapen, de buikjes vol. Jushi ligt van een afstandje haar kinderen te bekijken. Zie ik trots? Verbazing? Je kunt zien wat je wilt, maar ze blijft een hond en een hond kan niet praten.
Ik had net de kist verschoond, , maar Jushi verliest nog wat restanten vanuit haar baarmoeder. Beetje bloed, slijm, een kloddertje. Dat hoort erbij. En elke keer als ze opstaat of gaat verliggen komt er wel wat. Vandaar die vieze vlek op de foto. Vanzelfsprekend houden we de kist zo schoon mogelijk. Maar een vlek nu en dan hoort er bij.
De rust is van korte duur. Ik hoor Jushi zachtjes janken en ik hoor een pupje piepen. Paniek! (Niet bij mij hoor, maar in de kist). Alle pups liggen alweer te drinken, Jushi heeft zich weer om hen heen gekruld. Maar een pupje ligt nog op de plek waar Jushi eerst zat. En Jushi weet niet wat ze moet doen, want als ze opstaat verstoort ze de drinkende pups. En het pupje kan mama niet vinden. Ik leg het er snel bij, jushi gaat gerustgesteld liggen en het drinkgelag kan beginnen!
Donderdag 18 mei.
Vandaag was de uitgerekende dag. De dag dat de pups geboren zouden gaan worden. Ik zeg het voorzichtig, want zoiets kun je natuurlijk niet voorspellen. Maar inmiddels zijn ze dus gewoon 4 dagen. Gisteren waren ze allemaal weer aangekomen. Nog niet spectaculair, maar toch tussen 25 en 70 gram. En het is niet zo dat de kleinste ook het minst aankomt, zij was gisteren degene met 70 gram. Dat wisselt dus nogal. De pups zijn stevig, sterk en tierig.Ik dacht dat een mooi plan was: een van onze kleindochters is Jushi's beste vriendin. Als Jodie komt dan is het feest voor Jushi. Dus ik had bedacht dat Jodie dan als eerste mocht komen kijken. Maar dat liep anders.
We hebben afgesproken dat Peter zorgt dat Jushi buiten is (na gegeten te hebben) als we er aan komen. Dan wordt de rust in het nest niet verstoord. Luid blaffend komt Jushi aangerend als ze de auto hoort. De jongetjes zijn mee geweest om Jodie op te halen, dus stappen we met z'n vieren uit. Jushi heeft nog niet meteen inde gaten dat Jodie er bij is, maar als Jodie zegt:"Jushi!"
dan vindt er een ware ontploffing van blijdschap uit! Jushi piep, blaft, jankt en springt bijna over het hek. Ach, wat is die hond blij. Na de eerste begroeting loopt Jushi naar de werpkist, steeds omkijkend waar Jodie blijft. Bij de kist bewondert Jodie de pups van een afstandje, ze mag er nog niet bij. Jushi gaat in de kist, maar blijft Jodie in de gaten houden. Als Jushi op de stoel bij de kist gaat zitten komt Jushi er weer uit en laat zich uitgebreid aaien en betuttelen. Als ik het genoeg vind bonjour ik Jodie naar de kamer en kan Jushi weer naar haar baby's. Dacht ik. Maar Jushi is vooral gespitst op Jodie, Haar oren gespitst, haar blik op de deur. En als Jodie een geluid maakt staat Jodie weer bij het hek. Oei, dit gaat hem dus niet worden. We zouden het nog even kunnen aanzien, maar dat risico durf ik niet te nemen. Nu komen de pups op de eerste plaats.
Wat een teleurstelling. Vooral voor Jodie. Maar ook voor ons. Er zit niks anders op dan dat Jodie terug gaat naar huis. Dat haar geur en geluid uit de omgeving verdwijnt. Zo Jammer.
Het is grappig om te zien hoe de pups met een hoop kabaal uit hun slaapje ontwaken en dan een plekje zoeken aan de melkbar. Duwen, snuffelen, piepen, krijsen, zoeken naar de beste tepel, wat een honger! En dan, opeens is het weer stil en hoor je de smak en slurpgeluidjes, met hier en daar een piepje of kreuntje. Ik kan er uren naar kijken.
Om middernacht heeft Jushi honger als een wolf. Ze schrokt een bak met een kilo vlees op met daar bovenop een sloot geitenyoghurt. Dan wil ze naar buiten. We gaan samen naar het erf, daar snuffelt ze even bij mijn voeten en vervolgens danst (jazeker, ze danst weer!) naar de plek waar ze haar behoefte altijd doet, achterin. Terwijl ze bij me weg danst hoor ik een vreemd geluid, een beetje kletsend, blubberig, alsof ze door de modder loopt. Omdat er helemaal geen modder ligt sluit ik die optie uit. Als ze naar me terug loopt hoor ik het weer. Dan zie ik het opeens: het zijn haar borstjes die tegen elkaar kletsen als ze snel loopt. Hoe schattig is dat!
Tijdens mijn nachtdienst, om 4.00 uur ligt Jushi heerlijk te slapen. Of ze doet alsof (want heeft me vast gehoord en geroken), haar ogen gesloten, gestaag rustig ademhalend. De pups liggen aan haar borst te drinken. Dat gaat maar door. Ik ben er stil van. Zoveel liefde, zo zorgzaam, te machtig voor woorden. Nu en dan kreunt een pup, een slaakt een gilletje, een heeft kleine slaapschokjes. Ik blijf zitten tot ik bijna omrol van de slaap.
Jushi eet als een dijker. Ach wat heeft ze honger. Ze heeft haar prachtige figuur weer terug. We moeten zelfs oppassen dat ze niet te mager wordt. Het vraag veel van een teefje om zoveel mondjes te moeten voeden.
Na het eten en haar behoefte doen ligt Jushi weer in de kist. De kleintjes slapen en Jushi bekijkt ze van een afstandje. Dat is maar van korte duur.....
Gewicht.
Alle pups zijn wederom aangekomen. De gewichten zitten nu tussen 540 en 780. Naar gelang hun geboortegewicht groeien ze gelijkmatig, En daar zijn we blij om.Vrijdag 19 mei.
Mag ik even aan u voorstellen, de namen van de pups:La Vita Bella di Chef reu Blauw bandje
La Vita Bella di Chavi reu zonder bandje
La Vita Bella di Ceesje teef paars bandje
La Vita Bella di Codi reu geel bandje
La Vita Bella di Cash reu groen bandje
La Vita Bella di Cammy teef rood bandje
La Vita Bella di Carly teef bruin bandje
La Vita Bella di Caya teef zalm bandje
La Vita Bella di Cali teef zonder bandje
De twee pups zonder bandje krijgen nog een kleurtje aangemeten. Het kan zijn dat de kleurtjes van de bandjes nog veranderen naarmate de pups ouder (lees: dikker) worden.
Ook vandaag zijn alle pups weer aangekomen. Wat een werk voor Jushi om zoveel voeding aan te maken.