Ik had toch echt de wekker gezet op 04.15 uur. Maar als ik om half 6 wakker wordt is het al licht. Geen wekker gehoord, mijn hemeltje! Ik vlieg in mijn sloffen en ren naar de kraamkamer. Alles is in diepe rust. Ik tel 1,2,3,....9. God zij dank. 

Jushi ligt met haar rug naar me toe. ze geeft geen krimp. Alle pups liggen te drinken, op 2 na. Die liggen lekker te slapen. Ik weet gewoon zeker dat Jushi me gehoord heeft, zeker met deze haast. En als ze me niet gehoord heeft, heeft ze me geroken. Dan tilt ze, heel soezelig haar hoofd op. Ze kijkt me aan en ik praat wat met haar. Ze wil nu toch wel graag naar buiten, dus staat ze op en loopt naar het poortje. Terwijl ze buiten haar behoefte doet maak ik haar vlees klaar. Als ze weer naar binnen komt eet ze haar vlees op en daarna ook nog een bak Yoghurt. Dan wil ze weer naar buiten. Het is toch nog wel fris in mijn ponnetje, dus ik pak mijn jas er bij. Jushi neemt de tijd. Ik zie haar scharrelen tussen het gras, onder de picknicktafel. Als ze klaar is wil ze weer naar binnen. Er moet gewerkt worden. Ik blijf nog even bij haar zitten. Ze poetst en likt en masseert en dan legt ze zich weer neer. De pups komen onmiddellijk naar haar toe, op zoek naar melk. En Jushi zucht: dat is het lot van een hondenmoeder.

Terug op de slaapkamer check ik toch even hoe het zo fout kon gaan met de wekker. Ik zie het meten. Ik ben vergeten de dag in te voeren en nu stond het alarm op komende vrijdag. Alarm over 6 dagen. Jeetje, dat zou wat zijn.

Een week (7 dagen) oud alweer. Nu en dan neemt Jushi afstand van haar pups. In het begin lag ze dan een poosje naast de kist, daarna in huis, maar nu kan ze het er ook even lekker van nemen in het zonnetje buiten. Zodra ze de pups hoort neemt ze poolshoogte. Ze loopt alle pups even na, soms constateert ze dat er niks aan de hand is en soms weet ze dat er hongerlappen op melk liggen te wachten. Dan neemt ze haar plek weer in. In het begin gaat ze dan wel eens op haar buik liggen. Dan kunnen er maar een paar pups bij de tepels. lekker irritant. Maar altijd schikt ze dan toch haar lijf zo, dat alle pups kunnen drinken. Dat gaat zo: ze ligt op haar zij, strekt zich, dan rolt ze een beetje op haar rug, poten in de lucht, een hupje op haar rug en hoppa! de juiste positie is weer gelukt.

De pupjes. Het programma staat niet toe om dit beter te plaatsen, maar het is toch een aardig beeld van de hoofdjes. 

Een impressie van een paar van de pups. Een bergje, Cali, Cammy, Chef en mama Jushi.

Vandaag kwam de manicure (lees Joukje) even langs om de nageltjes te knippen. Het handigst is dat als ze slapen. Als de nageltjes te lang worden kunnen ze de moeder bezeren tijden het voeden. Als de pups de melklijsten masseren kunnen ze met hun klauwtjes lelijk krassen. Dus kortwieken die handel! Nee hoor, alleen de scherpe puntjes er af.

Dinsdag 23 mei.

Gisteravond zijn de pups weer gewogen. Ze zijn allemaal wederom goed aangekomen. De dames Cammy en Carli wegen nu meer dan een kilo. Cali, Ceesje en Chavi gaan we wat extra aanleggen, aan de volste melkpakketten. Niet omdat het niet goed gaat, ze komen heel gestaag aan, maar omdat ze wat lichter blijven dan de rest. Het zijn pittige beestjes, die beslist hun mannetje/ vrouwtje staan, maar het qua kracht soms moeten afleggen tegen die stevige dames. We proberen ze nu wat te helpen. 

Het is blijkbaar nogal warm in de kist, de pus liggen bijna niet onder de lamp, maar liggen verspreid in hoopjes door de kist. We gaan de lamp wat hoger hangen en houden het goed in de gaten. Met gloeikachel Jushi in de buurt wordt het al gauw warm natuurlijk. Vanavond kijken we wel weer.

Woensdag 24 mei. 

Gisteren hadden we een beetje een off-day wat mij betreft. Ik was moe, niet zo fit. Terwijl de dag zo goed begonnen was: de pups hadden het goed gedaan, Jushi zorgt en verzorgt en wij hebben onze bezigheden m.b.t. het nestje.

Als we naar buiten gaan wil Jushi met ons mee. Niks aan de hand, het zonnetje schijnt, het is weliswaar een beetje fris, maar de natuur lonkt. We zijn wat bezig in de tuin, onze kleinzoon helpt en Jushi helpt ook. Jushi graaft haar befaamde holen (maar nu zijn we er bij en kunnen we haar verbieden) en ze haalt het groen uit de kruiwagen dat Peter er net heeft ingestopt. Als we weer naar binnen gaan gaat Jushi mee, maar ze wil niet bij de pups. Als we haar in de kraamkamer leiden gaat ze voor de kist liggen en niet bij de pups. Wat gisteren nog aandoenlijk leek wordt nu irritant. Ik weet helemaal niet hoe lang pups zonder voeding kunnen. Of zonder moeder. Maar er gaat nu wel een paar uur overheen. De pups slapen zich trouwens een slag in de rondte. 

Ik doe toch maar eens een rondje telefoontjes. Zowel Laura als Joukje vinden er vooralsnog niks aan de hand. Het is normaal dat er tussen de voedingen een bepaalde tijd zit en het is ook normaal dat Jushi ook wat rust wil. Jaja. Maar in de middag gaat het gewoon verder: Jushi buiten, bij ons, of binnen, bij ons. Na een paar uur gaat ze bij de pups liggen, wast ze, laat ze drinken en hoppa! daar is ze weer. 's Avonds wil ze ook bij ons. Als we haar de kist in dwingen gaat ze zitten en vervolgens op haar buik liggen, zodat de pups niet kunnen drinken. Hier kan ik zo slecht tegen. Kijk, al moet ik de hele dag kisten verschonen of eten maken of ruimte dweilen, al moet ik er in de nacht een paar keer uit, no problem. Dat heb ik zelf in de hand. Daar kan niks fout bij gaan. Maar omstandigheden waar ik geen invloed op heb is een ander verhaal. De gezondheid, het opgroeien, de zorg, Jushi, dat moet ik loslaten. En dat is niet mijn sterkste punt.

Wonder boven wonder zijn de pups wederom goed aangekomen. Dat wel. Maar als ik naar bed ga voel ik me niet prettig bij het feit dat ik Jushi helemaal niet bij de pups zie liggen. Peter gaat er om 2 uur uit. "Alles goed" zegt hij. De pups liggen lekker te slapen, Jushi ook. Buiten de kist. Om kwart over 4 ga ik er uit. Alles slaapt. Jushi buiten de kist. Maar de pups zijn rustig en tevreden. Hoe doet je dat, Jushi? Blijkbaar heeft ze haar eigen  ritme om te voeden, helemaal buiten ons (lees mij!) om. Zo werkt dat dus. 

Nadat ik de kist verschoond heb leg ik de 2 kleinste pupjes nog even bij Jushi, buiten de kist, op haar kleedje. Lekker een privé maaltijd. Ik leg een dekentje over de pups tegen het afkoelen en Jushi vindt het prima, ze sluit haar ogen en laat zich heerlijk strelen en kroelen. En de pupjes drinken of hun leven er van af hangt. En dat is natuurlijk ook zo.

Donderdag 25 mei.

"Stel je toch eens voor", zeg ik tegen Peter "dat een van de pups aan de tepel van Jushi blijft hangen, als ze opspringt, en uit de kist tuimelt". Het verbaast mij namelijk dat soms een paar pups vacuüm gezogen zijn aan de tepel en dan gewoon een ogenblik blijven hangen. Peter reageert een beetje narrig: "Leeuwen en beren op de weg?" "Ja maar dat kan toch?", probeer ik nog. Maar hij gaat er al niet meer op in. Nel altijd met haar rare ideeën.

Als ik vannacht om kwart over 4 ga kijken is het rustig in de kist. Alles slaapt Jushi ligt op haar kleedje naast de kist. Het enige wat ik hoef te doen is tellen. 1,2,3,4,5,6,7,8. Acht? Nog een keer: 1,2,3,4,5,6,7,8. Huh? Acht? Blinde paniek slaat toe. Ik heb het licht niet aan gedaan, omdat ik voldoende licht heb van de warmtelamp. Misschien heb ik het toch niet goed gezien. Ik stap nog wat dichterbij en tel. Acht. Toch acht. Dan toch maar even het grote licht aan doen, inmiddels zit mijn hart in m'n keel. Als ik me omdraai hoor ik bij Jushi een klein, slurpend geluidje. Dit kan toch niet waar zijn? Jushi ligt op haar zij. Ze heeft van haar achter- en voorpoten een soort mandje gemaakt met daarop haar hoofd, als een dekseltje. "Wat heb jij daar"? vraag ik en ik graai onder haar hoofd. Jushi wil eerst nog niet meewerken maar ze merkt al snel dat het mij menens is. Ik pak een pup uit haar omarming. Ceesje. Het kleine meisje. Oei, zonde, want ze lag zo lekker in haar eentje te drinken. Toch leg ik haar terug in de kist. Ze zou namelijk nooit meer zelfstandig die kist in kunnen kruipen. Wat zou ze het koud krijgen als Jushi dan in de kist de anderen zou gaan voeden. Ik moet er niet aan denken. Ik zet een extra schotje in de opening van de kist, streel Jushi nog even en ga terug mijn bed in. Maar nu zijn de rapen gaar, Jushi begint heel hard te blaffen. Straks worden de kinderen nog wakker! Dus ik ga snel weer terug en maak het poortje open waarachter Jushi staat te blaffen. Ze loopt naar de keukendeur, ze wil er duidelijk uit. Als ze terug komt blijft ze een beetje zeurderig rond me hangen. Ik geef haar wat te eten en ga terug naar bed. Waarschijnlijk is zo ook een beetje van haar stuk gebracht door de hele situatie.

Mijn hersens zijn veel te wakker om te kunnen slapen. Wat kan er nou gebeurd zijn? Ik heb 3 opties: 1. De pup is aan de tepel blijven hangen en zo de kist uit gevallen. 2. De pup is op de anti-doodligrand geklommen en zo uit de kist gevallen. 3. Jushi heeft de pup uit de kist gepakt.  De laatste 2 opties vallen voor mij af. Zo niet waarschijnlijk. Als ik het later op de dag aan Laura vertel oppert zij nog een optie: 4. De pup is op de moederhond geklommen tijdens het voeden. Jushi ligt voor het poortje en zo is de pup over Jushi heen uit de kist gevallen. Dat kan ook. Wie het weet mag het zeggen.

Alle pupjes hebben inmiddels hun geboortegewicht verdubbeld! 6 van hen wegen al meer dan een kilo!

Ze zijn zojuist weer gewogen. Tijdens het wegen krijg Jushi eten en als dan de kist verschoond is mag ze weer bij de pups. Zodra Jushi de kist in stapt breekt de hel los. Het doet mij altijd een beetje denken aan de Dolle dagen bij de Bijenkorf. De deuren gaan open en gillend vliegen de mensen op hun doel af. Ze trekken en duwen, sommigen vallen zelfs, er is een kakafonie van geluiden, De aanval wordt ingezet, wie het eerst komt, die het eerst maalt. Iedereen wil vooraan staan en daarvoor worden alle middelen ingezet. Ach, die arme Jushi, ze ondergaat het geweld gelaten, probeert eerst nog wat te likken en poetsen en legt zich dan neer, alle spenen beschikbaar. Kom maar kleintjes, er is genoeg. En dan wordt het rustig. Iedereen heeft zijn aanbieding in the pocket. Het schrokt, stampt, slurpt en laat zich vollopen. Soms zijn het net mensen!

Vanmorgen waren bij een paar pupjes de oogjes open! Alweer een mijlpaal. We zagen het tijdens het verschonen van de kist. Ik heb geprobeerd een paar foto's te maken, maar dat ging niet helemaal goed. Morgen nieuwe kansen, nieuw geluk! Overigens waren de kleintjes weer goed aangekomen. we moeten de melklijsten bij Jushi goed in de gaten houden. Ze voelen nog soepel en niet te warm.

Zaterdag 27 mei.

Bij alle pups zijn de oogjes open. Zoals ik al eerder heb geschreven is het fotograferen daarvan heel lastig. omdat het vrij subtiel licht is, met bovendien het schijnsel van de warmtelamp. De pups moeten zich dan heeeel rustig houden. Wakkere pups. Heeeel rustig. Ga daar maar eens aanstaan.

Wat ook heel grappig is, en een nieuwe fase in de ontwikkeling is het feit dat de pups hun eerste stapjes gaan zetten. Dan staan ze plotseling op 4 pootjes en bij het zetten van de eerste stap vallen ze om. Al doende leert men. 

Zondag 28 mei.

We gaan Ceesje regelmatig extra aanleggen bij Jushi omdat ze toch wat achter blijft qua gewicht en ze daardoor natuurlijk het steeds vaker af moet leggen ten opzichte van de anderen. Als dat niet helpt dan krijgt ze wat bijvoeding. Het is zo raar: de ene keer komt ze 85 aan, de andere keer 20. Gewoon goed in de gaten houden. Als het lukt gaan we morgen foto's maken.

Maandag 29 mei.

Jammer genoeg zijn de pups teleurstellend aangekomen (gelukkig niet afgevallen), maar we moeten morgen wel even extra wegen, voor de zekerheid. Het vreemde is dat juist Ceesje dan wel weer goed aangekomen is.

In alle commotie van de verjaardag zijn we er toch in geslaagd wat foto's te maken. 

Dinsdag 30 mei.

Een paar pups zijn al een keertje over de rand bij de uitgang van de kist gekukeld dus plaats ik een plankje, zodat de drempel wat hoger wordt. Jushi staat er ongelukkig naar te kijken, piept een beetje en gaat met een zucht voor de kist liggen. Pffff, daar ga ik weer: wat als ze niet over het plankje wil, durft, kan? Dan krijgen de pups de hele nacht geen voeding. Dat kan echt niet. Ik haal het plankje weer weg en besluit het allemaal maar te accepteren.  Totdat ik in bed lig. Het is inmiddels half 12, om half 5 moet ik er weer uit (en Peter om kwart over 2). Ik ga toch weer even terug naar de kraamkamer. En jawel hoor, buiten de kist liggen 4 pups bij Jushi te drinken. Ocharme, zo hongerig. Ik ga er bij zitten, leg nog een wat tengere pup aan en laat ze even hun gang gaan. Maar.......als de pups zo de kist uit kunnen, kunnen ze er nooit meer in. Dan liggen ze de hele nacht op de vloer, zonder lamp. En als Jushi dan de andere pups gaat voeden krijgen degenen die op op vloer liggen niks. Het zweet breekt me uit. Wat is wijsheid? 

Ik leg de pups terug in de kist en doe het plankje er weer voor. Ze zoeken het maar uit, ik val om van vermoeidheid.

Om 4 uur schiet ik wakker. Op mijn blote voeten ren ik (nou ja, rennen?) naar het nest. Alles slaapt. Ik heb geen idee of er vannacht nog gevoed is. Ik haal het plankje er uit en ga terug naar bed, om 7 uur zijn ze weer aan de beurt. Toch zit het me niet lekker. Om half 5 ga ik nog even kijken en ligt Jushi in de kist en alle pups aan een speen. Dan plaats ik het plankje er weer in. Zo. Dan ziet Jushi maar hoe ze er uit komt.

Omdat Jushi zo slecht gegeten heeft en de nacht zo'n vreemd verloop heeft gehad ben ik erg benieuwd of de nacht qua gewicht nog wat opgeleverd heeft. En jawel hoor, allemaal aangekomen! Jushi eet nog steeds weinig, ze heeft een paar keer overgegeven, vooral gras. Ze zal wel niet lekker zijn. Haar temperatuur is goed, dus is er in ieder geval niks ergs aan de hand. En ze blijkt dus nog steeds goed voor haar pups te zorgen. Vanavond maar weer eens een nieuw strijdplan verzinnen.

Woensdag 31 mei.

Eigenlijk had ik geen berichten omdat alles een beetje z'n gangetje gaat. Jushi is weer volop aan het eten, ze is nog steeds heel zorgzaam, Klein meisje Ceesje blijft qua gewicht wat achter op de andere pups, maar ze lijkt verder goed gezond. Ze liep als een van de eersten de kist rond en als er gedronken moet worden hangt ze goed aan de tepel. Je zou denken dat ze niet veel heeft bij te zetten tegenover die volgevreten pups, maar dat valt alles mee: ze is een klein vechtertje. We hebben geprobeerd een beetje bij de voeden, maar dat weigert ze pertinent. Soms leggen we haar even alleen bij Jushi, een heerlijk verwenmomentje!

Ik heb even getwijfeld of ik hier een schrikmoment zou beschrijven, want ik zou me kunnen voorstellen dat u denkt: Jaja, dat zal wel. Dit is een verzinsel. Maar ik schrijf het nu toch, want het was heel bijzonder.

Welaan. Gistermorgen wilde ik een pupje pakken uit de kist, ik had een schoen uitgedaan omdat ik niet met schoenen aan in de kist wil. Met die blote voet kon ik dan een stap zetten om dichter bij de pup te komen. Ik heb even geen rekening gehouden met het schotje voor de ingang en blijf met mijn been achter dat schotje hangen. Ik word een beetje duizelig en met een enorme dreun val ik in de kist. Ik ben zo geschrokken dat ik even geen lucht krijg. o mijn God! De pupjes! Verdwaasd kijk ik om me heen. Alle pupjes liggen naast mij, op een hoopje. Ik heb er niet eentje geraakt. Wie mijn omvang kent weet dat dat een godswonder is. Zo,n volle kist, zo,n klein leeg plekje en precies dáár ben ik gevallen. Voor hetzelfde geld had ik een paar pups geplet. Het opstaan en uit de kist komen is nog een hele operatie, maar uiteindelijk lukt het. In de tussentijd zit Joukje mij stomverbaasd aan te kijken. Als ik weer naast de kist sta vraagt ze: "Wat deed jij nou?".

Donderdag 01 juni.

Vrijdag 02 juni.

Hier de foto's van achtereenvolgens: Cali, Cammy, Carli, Cash, Ceesje, Chavi, Chef en Codi. We missen alleen Caya nog, die foto volgt. Ten eerste ben ik een waardeloze fotograaf en ten tweede is het programma waarmee ik werk niet zo handzaam. Maar ik doe mijn best.

Zaterdag 03 juni.

En dan toch nog even wat foto's.

Voor de toekomstige baasjes is het natuurlijk een bijzonder moment om voor het eerst de pupjes te bewonderen. Jushi vindt het wel prima, maar ook vandaag staat ze niet te springen om te voeden of te verzorgen. An het eind van de middag loopt ze wat te dralen. In de deuropening kijkt ze me aan. ik denk dat ze wil dat ik even kom helpen. Als we samen bij de kist staan zeg ik: "Toe maar, ga er maar in". Ze snuffelt wat opzichtig (het ruikt duidelijk naar kunstvoeding) en ze peinst er niet over om die kist in te gaan. Juist als ik een nieuwe portie pap wil gaan maken gaat ze op het kleed naast de kist liggen. Ik probeer een pup aan te leggen, ons kleine Ceesje en daarna een voor een de andere pups, Jushi vindt het prima, ze wast de pups en voedt ze een half uur lang. En daarna gaan we wegen. Ze zijn stuk voor stuk geweldig aangekomen! Hoe dan? Van dat bordje pap zal het niet zijn. Misschien van die korte momenten dat ze even in de kist was? Schiet mij maar lek. Dit begrijp ik niet. Misschien toch van de rust, die was weergekeerd? Van de volle melkpakketten? Ik moet nog veel leren van de natuur die zichzelf blijkbaar regelt.

Daar ligt ze de voeden op het kleedje.

Eten uit de voerbak. Braspartij. Nadat we de kist verschoond hebben wil Jushi de kist wel weer in en gaat ze nogmaals voeden. Ik zie een pup met het nekje tussen de anti-doodligrand en de rug van Jushi klem zitten. In overleg met Laura halen we de rand er uit. En nu maar hopen, bidden, dat er geen pup achter Jushi's rug terecht komt. Maar ze zijn nu al zo groot dat mét de rand gevaarlijker kan zijn dan zonder. Vannacht toch maar weer een paar keer gaan kijken. en nu gaan slapen, Wat een dag!

Dinsdag 6 juni. "Au, pijn".

"Au, pijn!". Onze jongste kleinzoon, Mace, wordt vandaag 2 jaar. Hij kan al heel goed praten voor een nét tweejarige. hij maakt 5-woordzinnen en dat is heel knap. Maar vaak gebruikt hij de woorden :"Au, pijn". In het begin haastten we ons dan naar hem toe om te vragen wat hem scheelde, want je wilt niet dat je (klein)kind pijn heeft. Meestal was er niks aan de hand. Met "Au, pijn!" bedoelt hij eigenlijk: "Er is iets gebeurd wat ik niet fijn vind, maar ik heb geen zin om in geuren en kleuren uit te leggen wat dan". Dat kan bijvoorbeeld zijn: ik wil drinken! Of: ik heb gepoept!, Of: ik wil niet verschoond worden, of: Ik wil de auto die mijn broer heeft, Of: Kom eens helpen!, Of, ik heb me gestoten, maar het valt wel mee. We rennen dus niet meer zo hard. Dat krijg je als je je aanstelt. Als er echt iets gebeurt dan horen we het wel. Dan gilt en krijst hij alles bij elkaar en laat zich op de grond vallen. Of hij ontploft en gaat gooien met alles wat er in zijn buurt ligt/staat. Een pittig jongetje. We heel erg grappig en uitdagend.

Vannacht, als Peter net terug is van zijn nachtcheck en alweer in slaap gevallen is hoor ik een hevig gegil vanuit de werpkist. Ik vlieg uit bed om te kijken welk onheil zich daar afspeelt. Een pup ligt, afgezonderd van de anderen, in z'n eentje te krijsen. Ik kijk het even aan, want ik kan zo snel niks ernstigs ontdekken. De pup scharrelt, loopt wat rondjes en gilt. Als ik hem optil en hem dicht tegen mijn wang houd wordt hij rustig. Ik zet hem bij het hoopje broertjes en zusjes, hij kruipt op een pup en gaat lekker slapen. Nou, nou, nou, wat een theater om niks. Hij had de weg naar zijn nestgenoten makkelijk zelf kunnen vinden.

Mace en de pup. Een hoop gekrakeel om niks. Niks genuanceerd. Een zielig huiltje bij een buikpijn zou ik wel kunnen waarderen, maar dat geschreeuw en weinig wol daar word ik niet blij van. Maar ik blijf toch lopen, want je weet maar nooit.

De pups gaan nu ook samen spelen. Dan bijten ze en duwen, ze klimmen op elkaar. En ze hebben ook vocaal veel plezier. Ook Jushi gaat nu deelnemen aan het spel, nog heel voorzichtig en liefdevol. Ik kan er uren naar kijken.

Gisteren kregen we weer bezoek van toekomstige baasjes. Jushi vindt dat eigenlijk ook wel heel gezellig. Ze blijft het, zolang we het maar rustig houden, allemaal prima vinden. En als het bezoek dan weg is gaat ze voeden, Kijk hoe trots ze kijkt!.

Woensdag 7 juni.

Deze pagina is een dag te laat. Een dag waarop de vermoeidheid in alle hevigheid toeslaat. Zo'n dag waar maar geen eind aan komt, waarop je leeft van uur tot uur. Was het dan zo'n vervelende dag? Welnee. Integendeel. Een fijne dag, waarop het allemaal lekker meezit. Alles is weer schoon, de pups eten goed, ze spelen dat het een lieve lust is. Precies de dag volgend op de nacht waarin ik voor de eerste keer sinds de geboorte van de pups kan doorslapen, Peter neemt de honneurs waar. Misschien is dat hem wel: ik was zo gewend aan de gebroken nachten dat dat mijn ritme was geworden. Maar vanaf nu gaan we niet meer 2 x kijken, het gaat goed, Jushi zorgt goed, de pups zijn sterk. En wij zijn toe aan een goede nachtrust!

Donderdag 8 juni.

Vrijdag 9 juni

Toen ik gisteravond naar bed ging twijfelde ik er aan of ik Jushi, net als voor de bevalling, gewoon in de kamer zou laten in plaats van in de kraamkamer. Ze trekt zich steeds meer terug van het nest en begint haar eigen leven weer op te pakken. Regelmatig loopt ze even naar de kist om te kijken of iedereen er nog fris bij ligt en om te voeden, maar verder doet ze haar eigen ding. Daarom besluiten we om haar 's nachts ook los te laten. Om half 6 in de ochtend hoor ik nagels tikken op het parket. Dan gaat de slaapkamerdeur open en hoor ik wat gesnuif. Eigenlijk moet ik wel een beetje lachen. Jushi heeft haar kans waargenomen, de deuren staan een beetje open, zodat we het kunnen horen als er wat is, en komt ons wekken, omdat ze het tijd vindt voor wat lekkers. Hallo! Dat was niet de bedoeling. Ik ga toch maar even mee naar buiten en geef haar wat te eten. Het is wennen, dat afspenen. De bedoeling is dat de pups steeds meer pap krijgen en steeds minder moedermelk. Dus hoeft Jushi niet meer zoveel te eten. vinden wij. Maar Jushi niet. We willen bewerkstelligen dat ze zo snel mogelijk weer in haar oude conditie komt en dat vraagt offers.

Vandaag hebben de meeste pupjes een nieuw bandje gekregen. De nekjes werden te dik voor de oude bandjes. Iedereen heeft dezelfde kleur behouden, behalve Cali. Die had paars en nu roze. Alleen Ceesje kan nog vooruit met haar bandje en Chavi heeft er geen. Ze staan er allemaal weer knap op. Morgen probeer ik weer wat foto's te maken.

Zaterdag 10 juni.

Poep.

Vieze pup! 

Zondag 11 juni. 

Vandaag zijn de pups 4 weken. Wat groeien ze goed. Sommige van hen klauteren nu al over een plankje in het deurgat. Zoals vannacht.

Jushi is nogal onrustig. Ze wil bij de pups, maar ook weer niet, of eventjes dan. Lekker de boel op stelten zetten en dan een roedel schreeuwende pups achterlaten. Ze is vannacht al 2 keer bij ons op bezoek geweest in de slaapkamer en we hebben haar steeds weggestuurd. Nu hoor ik haar piepen, het klinkt vanuit de kraamkamer. Het is inmiddels half 5. Ik ga mijn bed uit en tref Jushi aan naast de werpkist, terwijl ze een pup ligt te zogen. Ja, nou zullen we het krijgen. Als dit de gewoonte wordt de komende dagen dan weet ik wel hoe mijn nachten er uit zien. Ik leg de pup terug in de kist en moedig Jushi aan om in de kist te springen. Daar heeft ze geen zin in. Alle pups gillen om hun moeder. Dan besluit ik een pup bij Jushi te leggen op het kleed naast de kist. En daarna nog een en nog een en zo de hele bubs. Dan liggen alle pups te drinken en is de rust weergekeerd.

Voor de pups en voor Jushi. Niet voor mij. Ik durf niet naar bed als de pups niet in de kist liggen. Dat wordt dus een maaltijd uitzitten. Na een half uur is het drinkgelag wel klaar, de meeste pups slapen. Ik leg ze voorzichtig terug in de kist, stuur Jushi naar haar mandje en mijzelf ook. 

Een van de pups gaat vreselijk tekeer. Cali. Ik ga toch noch maar even kijken of er iets aan de hand is. Cali loopt door de kist te gillen, maar op het eerste gezicht lijkt er niks aan de hand. Ze zit niet klem, is niet uit de kist gevallen, ze wordt niet gebeten of geplet. Maar het gegil is er niet minder om. Ik besluit haar op te pakken en even goed te bekijken. In mijn handen wordt ze wat rustiger, het volume is teruggebracht tot een stil huilen. Misschien buikpijn. En net als bij mijn baby's vroeger masseer ik voorzichtig haar buikje en loop rond, ondertussen een liedje neuriënd. Rustig valt ze in slaap. Ik leg haar zachtjes tussen haar broertjes en zusjes en ga dan zelf ook naar bed.

Nu de pups overgaan van borstvoeding naar pap gaan we ze 5 keer per dag voeden. Ik week brokjes, pureer de boel, doe er water bij en puppymelk en pureer alles tot een smakelijke brij. De brij giet ik in 2 grote schalen en zet deze op een grote handdoek. De pups ruiken mij al en beschouwen mij als voedingsbron, zo lijkt het. Zelfs als ik zonder schaal de ruimte in stap. Dan zet ik de hondjes een voor een bij de schalen. De kleinste pup, Ceesje, help ik een handje, letterlijk, door te beginnen met wat voedsel op mijn hand. Vervolgens gaat ze zelf likken uit het bord, meestal best een goeie portie. Heel soms sluit ze zelfs aan bij een van de schalen. Laat Ceesje maar schuiven, ook zij nadert de 2 kilo. 3 Pups zijn de 3 kilo al gepasseerd. Als ze klaar zijn gaat iedereen zich ontlasten. Dan moeten we snel zijn met de doekjes en keukenrol. Daarna pak ik de pups een voor een op schoot en veeg de voetjes af met een babydoekje. Zo gaan ze allemaal weer fris de kist in.

Maandag 12 juni.

Vandaag mogen de pups voor het eerst naar buiten. Vanochtend hebben we de ren ingericht en vanmiddag mogen de pups er in. Voor het eten. Eerst een beetje verkennen, dan ontlasten, dan een dutje en vervolgens eten. Jushi vindt het allemaal nogal spannend. Ze loopt onrustig rond, wil de ren in en uit, propt zich in de veel te kleine bench en als er bezoek komt moet ze zowaar even grommen en borstelen. Het is allemaal ook wel veel.

De pups doen het prima. Ze vinden hun nieuwe omgeving wel interessant. Ik had verwacht dat ze in eerste instantie bij elkaar zouden gaan liggen, samen een front tegenover het nieuw verblijf, maar het tegendeel is waar, ze zijn allemaal actief hun nieuwe plek te verkennen, vechten met de doeken die her en der liggen, bijten aan de tralies van de bench en de omheining en vallen uiteindelijk in slaap.

Lekker buiten. Eindelijk leuke foto's, met dank aan M. en J.

En dan is het voeden buiten ook nog een dingetje. Na het papje mogen de pups nog een toetje bij mama. Jushi kan geen bevredigende plek vinden om te gaan liggen. Ze draait wat rondjes, maar te laat, de pups bungelen al aan haar tepels. Wat een gedoe zeg. 's Avonds maakt ze het nog bonter, dan perst ze zich in de bench en kunnen er precies 2 pups bij. Volgende keer gaat de bench dicht. Klaar. Gekke moeder.

Met de gewichten gaat het nu wel erg hard. 6 pups wegen tussen 3 en 3 1/2 kilo en zelfs Ceesje heeft nu de 2 kilo er op zitten. Wat doen ze het goed en wat zien ze er goed uit!

Dinsdag 13 juni.

Woensdag 14 juni.

Na 5 minuten begint ze weer. Peter slaapt inmiddels. Welpotverd..... ik stamp mijn bed uit en roep: "Jushi! Hou je kop!" Als ze me ziet duikt ze ineen en sluipt naar haar kussen, "...en waag het niet om nog een keer je bek open te trekken!". Het is een wonder dat nu niet iedereen wakker is. Ik stort in bed, ik ben zo moe. Ik hoor haar niet meer tot ik om kwart voor 7 op sta. Er is aan de barricade gemorreld, maar het is niet gelukt om de deur open te krijgen. Dat is winst.

Het meurt in de kraamkamer. Alles zit vol poep en plas. Ik begin meteen met de pups naar buiten te brengen, samen met Peter. Dan gaan alle lakens, doeken en dekens linearecta de wasmachine in. Peter ruimt de kraamkamer op. hij steekt de poep van de vloer en de muur met een beitel. Ongelooflijk hoe ze dat klaar krijgen, zoveel viezigheid. Peter sopt en dweilt, zet alles open en langzamerhand verdwijnt de gore lucht. 

Laura komt op bezoek en brengt een heel grote bench mee zonder deurtje. Dat is handig, want dan kan niemand er met een pootje of staartje tussen komen. Er worden nog wat hekjes geplaatst zodat de ren nog wat groter wordt er worden schaduwplekken gecreëerd  met doeken en een paar plekken waar doeken liggen. Zo, het paradijsje is geschapen. 

De pupjes hebben steeds meer behoefte aan spel. Ze spelen met elkaar en met speelgoed en lapjes en touwtjes. Ze grommen en blaffen, soms, als iemand in een oortje of staartje bijt dan piepen ze. Zo ontwikkelen ze hun sociale vaardigheden en leren ze elkaar te verstaan. Nu en dan doet Jushi ook mee.

Drie van de pups zitten nu al boven de 4 kilo. Drie zitten er tegenaan en twee op drieënhalve kilo. Ceesje weegt nu ook al ruim tweeënhalve kilo. Ze doen het goed!

Zaterdag 17 juni.

Chef.

Chavi.

Ceesje.

Codi.

Cash.

Morgen volgen de andere 4. Even slapen nu.

Zondag 18 juni .

Cammy.

Carli.

Caya.

Cali.

Deze prachtige foto's zijn gemaakt door Laura, in samenwerking met Ranomi en Romée. Dank je wel lieve meiden!

Vandaag zijn de pups alweer 5 weken en voor het eerst heb ik het klokje rond geslapen. Op Vaderdag. Met een ontbijtje op bed, terwijl ik moeder ben. De pups zitten buiten en hebben net hun buikje vol. Ze maken voor het eerst regen mee, maar ik denk niet dat ze daar veel van mee krijgen, want ze zitten veilig beschut.

Dinsdag 20 juni.

Hoogmoed.

Maaaarrrr.....hoogmoed komt voor de val. Toen we gisteravond naar bed gingen zagen we wat dunnere ontlasting dan normaal, maar goed, dat kan gebeuren, de hitte, het ontwormen, komt goed. 

We worden gewekt door Jushi om 6 uur. Grrrrr.......niet weer he. Ik roep een keer: "Hou op!". Maar ze houdt niet op. ze blijft zeuren en, om te voorkomen dat het hele huis weer wakker wordt, ga ik toch even kijken. Ik voel even bij Jushi aan haar melklijsten en die staan strak.  Bij het openen van de deur komt er een walm mijn neusgaten binnen waar ik even een paar keer van moet slikken. En Jushi peinst er niet over naar binnen te gaan. Als ik het licht aan doe kan ik mijn ogen niet geloven: het laken in de kamer is besmeurd met dunne kak. Overal dunne spuitpoep. Alles zit onder, ook de pups. De vloer is één grote glibberbaan, zoiets als een groenezeepbaan, maar dan met poep. Dit kan ik niet alleen. Ik roep de hulp van Peter in en samen verhuizen we de pups zo snel mogelijk naar het buitenverblijf. Ach die pups, ze plakken gewoon van de drek. Ik maak ze zo goed mogelijk schoon met babydoekjes en Peter maakt ondertussen wat eten. Als we de trog neerzetten zijn er maar 4 pups hongerig, de rest taalt niet naar eten. Ze zijn echt niet lekker. 

De hele dag is het een strijd om iets van voedsel bij de hondjes binnen te krijgen. We zorgen voor voldoende vers water (als ze maar drinken!) en om te vier uur zetten we een trog klaar voor de liefhebber. En ondertussen maak ik me grote zorgen. 

Ik vraag advies aan Joukje en laura en uiteindelijk rijdt Peter naar de dierenarts om canikur te halen. Bij terugkomst krijgen alle pups een portie. En nu maar hopen.....

Het wordt een tobdag. Een dag die in het teken staat van diarree. Wat een ellende, wat een vieze boel. Mijn kleren, mijn doeken, mijn stoelen, binnen en buien, boven en beneden, ik ruik het overal. Het zit onder mijn nagels, in mijn haren en in mijn poriën, zelf na een flinke douche ben ik het niet kwijt. En die arme kleintjes maar stilletjes liggen om zo nu en dan op te staan en de boel onder te spuiten. Een keer loopt Jushi de ren binnen en staat even te voeden. Dat is het eerste moment dat alle pups willen drinken vandaag. En net, bij de maaltijd van 19.00 uur, staan er 8 pupjes te eten. een beetje maar, maar ze zijn op het voer afgekomen. Eentje weigert drinken en eten. Ik was alle pups met een washandje en hun pootjes en kontjes met een babydoekje.  Na het wegen (ze zijn gelukkig amper afgevallen) brengen we ze naar binnen. We hebben het binnenverblijf verkleind, zodat het afval geconcentreerd wordt en gelukkig doen ze weinig tot niks op hun vetbed, de slaapplek. En dan wil Jushi nog even voeden. Ik zie alle pupjes gulzig drinken, dat is een pak van mijn hart. Nu weet ik zeker dat ze toch iets binnen krijgen. Vanavond en morgen kijken we verder.

Volgens de chipper zijn alle pups zwart. Gitzwart. Prachtig, gitzwart. Gelukkig hebben ze bandjes om want ze lijken ongelooflijk op elkaar. Gelukkig, zolang ze de bandjes om hebben. Naarmate de pups groter worden gaan ze steeds meer stoeien en vinden we steeds weer bandjes zonder eigenaar. En dan begint de grote speurtocht. Een pup heeft steevast geen bandje. Dat is Chavi. Is degene zonder bandje een teef dan is het niet moeilijk, dan hoort het verdwaalde bandje bij de teef. Maar is het een reutje dan zouden er in principe 2 kandidaten kunnen zijn. We komen er wel uit hoor, maar het is toch steeds weer even zoeken, vooral als er 3 bandjes in het nest liggen. Dan kan er lichte paniek uitbreken. We hebben overigens ook nog beschrijvingen van alle pups, zoals vlekjes, teentjes e.d.  En de grootte, het gewicht kan ook helpen.  Maar het blijven armzalige bandjes.

Ik moet van Webnode een beetje zuinig zijn met de (maandelijkse) bandbreedte van de website anders moet ik een ander abonnement nemen, met een maandelijkse bijbetaling. Terwijl ik in principe over 2 weken afgewerkt ben qua website. Dat ga ik dus niet doen. Het zou kunnen dat dit zomaar stopt, dan ben ik 1 juli terug en schrijf ik nu en dan iets op facebook. Maar dat alleen in tijd van nood.

Maandag 26 juni.

6 weken alweer, wat gaat het hard! Wat zijn het leuke hondjes geworden! Het is een genot om naar te kijken. Hoe ze met elkaar spelen, vechten, dollen. Hoe ze al kunnen springen en rennen op hun koddige beentjes. Hoe ze hun moeder uitdagen en in haar grote bek wegkruipen. Hoe ze samen aan speeltjes trekken. En als ze het dan zo druk gehad hebben hoe ze dan in slaap vallen, met z'n allen in de bench. 

Wat heerlijk dat het weer wat koeler is. Voor mens én dier!

Vandaag is de dierenarts geweest en alle pups zijn kerngezond bevonden. Tevens hebben ze hun inenting gehad tegen hondenziekte en parvo. Onze helden hebben wederom geen kik gegeven. Wat zijn het relaxte pups, ze zijn niet zo snel onder de indruk.

Vanaf vandaag hebben de pups andere bandjes. Sommige hebben hun kleur behouden, andere hebben een andere kleur. Dat is even wennen. Nu moet ik weer alles uit mijn hoofd leren. Als ze maar niet zo snel los gaan, dat is het belangrijkste.

Oké, daar gaan we weer:

Chef: Blauw., Chavi: bruin, Ceesje: zwart, Codi: geel, Cash: lichtgroen, Cammy: donkergroen, Carly: paars, Caya: lichtroze, Cali: donkerroze. Ze staan er weer gelikt op!

Nou, ik ben bang dat er weer iets mis gegaan is, maar dit is dan toch een impressie van onze beauty's. 

Woensdag 28 juni.

Als oud- kleuterleidster heb ik een aversie tegen testen bij jonge kinderen. Testen zijn altijd momentopnames en omdat een jong (mens) zich volop aan het ontwikkelen is kan het het ene moment iets niet en het volgende moment wel. Ik houd ook niet van etiketjes. En ik geloof al helemaal niet dat een fokker kan beoordelen of een bepaalde pup bij een bepaald mens past. Namelijk: de pups zitten nu in een roedel. Dat kan hen veel zelfvertrouwen geven. Ze trekken zich aan elkaar op en meten zich met elkaar. Voortdurend. Aanvallen en verdedigen. Meestal slapen ze tegelijk en worden ze tegelijk wakker om te eten, hun behoefte te doen, te spelen, met mama ravotten. En natuurlijk is er wel eens eentje wakker terwijl de anderen slapen. En die ene gaat dan vervelen: aan de oren trekken, aan de staart, in de lip bijten. En andersom komt het voor dat ze allemaal wakker zijn en er eentje nog lekker blijft doorslapen. Dat doen ze allemaal wel eens, dus het is ook niet zo dat steeds dezelfde zich terugtrekt of juist aandacht vraagt. Momenteel leren de pups vooral van elkaar en van mama Jushi. Dat gaat over de hondentaal en het hondengedrag. Het mensengedrag gaan de pups leren bij hun nieuwe baasjes. Wat wel en niet mag/ kan. Waar is je plaats? Waar mag hij/ zij mee naar toe? Hoeveel ruimte heeft de hond? Hoeveel baasjes heeft hij/zij eigenlijk? Hoe wordt de pup beloond bij goed gedrag (ik ga er nu vanuit dat straffen uit den boze is en weinig zin heeft) en met hoeveel geduld wordt de pup behandeld? Wat wordt er eigenlijk van de pup (de hond) verwacht. Alle nieuwe baasjes bij ons hebben zich verdiept in het karakter van de Cane Corso. We hebben daar met ze over gesproken ( ook over de ouderdieren) en ze weten wat ze ongeveer te wachten staat. En dan hangt het er dus vanaf in hoeverre de opvoeding van de nieuwe huisgenoot gaat werken. Wij hebben daar alle vertrouwen in.

Misschien, heel misschien, gaan we morgen wat specifieke spelletjes doen met de pups, maar we gaan daar niet al teveel waarde aan hechten. Gewoon voor de fun.

Vrijdag 30 juni.

En vandaag mochten ze op het grote speelveld, lekker spelen met Jushi. Wat waren ze moe!

Zondag 2 juli.

"Ga je ze niet vreselijk missen?", vragen de mensen. Dat is een gewetensvraag. Als ik "Nee" zeg dan lijkt het of ik niks om ze geef. En ik geef juist heel veel om ze. Ik heb er alles aan gedaan om ze een goede basis te geven, samen met mijn huisgenoten en samen met Jushi. Ik heb plezier gehad en zorgen, blijheid en ergernis. Want laten we wel wezen: zeven weken (straks 8) hebben in het teken gestaan van HET NEST. We zijn nauwelijks buitenshuis geweest, althans van het erf af. Ik durfde ze niet goed alleen te laten, dus was altijd in de buurt. Er zijn ontzettend veel en vaak mensen over de vloer geweest. De wasmachine draaide overuren. Mijn schoenen zijn geruïneerd door grote hoeveelheden poep en plas. We hebben er zo'n 20 pakken babydoekjes doorheen gedraaid en de rollen keukenpapier waren niet aan te halen. De vraag is dan: was dat nou nodig? Wellicht zijn er fokkers die het anders doen, die er gemakkelijker in staan, die niet zoveel beren op de weg zien. Peter zegt regelmatig: "Nel, het mag best wat minder". Maar ik ben ik. Laat me nou maar. Ik doe het graag en meestal met plezier en als ik de hondjes dan lekker zie slapen, of spelen, of eten, of zelfs poepen dan ben ik zo trots op "mijn" pupsels. En op mijn meisje Jushi, die alles gegeven heeft wat ze in zich had. Die zich he-le-maal heeft laten leegzuigen, die haar kindjes verzorgde met zoveel liefde en zorg. En die nu haar best doet om ze op te voeden door zelf het goede voorbeeld te geven. 

Laat ons nou maar, meer dan je best kun je niet doen. Ik wist van tevoren dat de pups zouden vertrekken na een week of 8, daar heb ik me op ingesteld. En nee, ik ben daar niet verdrietig over. Straks krijgen de pups een nieuw thuisje. Nieuwe, liefdevolle, blije mensen die voor ze gaan zorgen. Eén op één aandacht, hoe heerlijk is dat voor ze. En ik kan dan mijn eigen leven weer oppakken. 

Maar het is nog niet zo ver. Nog een week en daarna voor een paar pups nog wat langer vanwege vakantie en dergelijke. Zo kan ik (kunnen wij) geleidelijk afkicken. Het is goed zo. 

Woensdag 5 juli.

Donderdag 6 juli.

Morgen gaan de eerste 2 pups naar hun nieuwe thuisje. Ik heb ze zojuist even op schoot genomen. Ik heb ze beiden toegesproken (wat ik gezegd heb blijft onder ons) en ze zijn allebei dik tevreden. Wat zullen ze verwend worden bij hun nieuwe baasjes. De baasjes die druk in de weer zijn met spulletjes aanschaffen voor hun nieuwe huisgenootje. Een heerlijk vooruitzicht zo'n pupje in huis. Hen mag het aan niets ontbreken. 

Een van de laatste keren dat Chavi en Cash met hun broertjes en zusjes spelen. Daar word ik dan toch wel weemoedig van.

Als de pups ons verlaten dan krijgen ze een nestgeurdoekje mee, zodat ze, als het nodig is, getroost kunnen worden door de geur van hun nestgenoten. Die doekjes moeten dus in het nest. Maar ik wil er geen poep of plas aan, dat vind ik vies. en nu ben ik aan het nadenken hoe ik dat ga oplossen. Dat wordt nog een dingetje.

Vrijdag 7 juli.

Gedicht.

Tien kleine pupjes                                                                                                                                                   Prachtig, wat een zegen                                                                                                                                                       Helaas heeft eentje het niet gered                                                                                                                               toen waren er nog maar negen.

Negen kleine pupjes                                                                                                                                                           zo wollig en zo zacht                                                                                                                                                     Toen kwam de tijd om uit te vliegen                                                                                                                               En waren er nog maar acht.

Acht kleine pupjes                                                                                                                                                            Veel liefde om te geven                                                                                                                                                  Voor nieuwe baasjes groot geluk                                                                                                                                 Toen waren er nog maar zeven.

Zondag 9 juli.

Het is echt te warm om buiten te zitten. Na anderhalf uur, als Jushi en de pups in de schaduw liggen te hijgen besluiten we naar binnen te gaan. Het is etenstijd, maar ze willen niks eten. Het enige wat ze doen is slapen, bijkomen van het spelen, maar ook van de warmte.

Na een paar uur bied ik ze opnieuw de troggen aan en eten ze alles op. Inmiddels is de dreiging van het baggerweer verdwenen, de wolken trekken weg en we gaan nog een hele tijd buiten spelen. Nu hebben ze er echt zin in en het is een genot om te zien hoe Jushi ze uitdaagt en behoedzaam met ze speelt. Borstvoeding is er niet meer bij. Jushi heeft haar pups heel duidelijk gemaakt dat ze daar niet meer van gediend is en de boodschap is aangekomen. Zonder gesnauw en met eindeloos geduld. Sporadisch probeert er nog wel eens eentje stiekem te lurken, maar Jushi is heel duidelijk: no way!

Gedicht.

Zeven kleine pupjes
Bleven bij de les                                                                                                                                                                      en toen het clubje kleiner werd                                                                                                                                             toen waren er nog maar zes                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Zes klein pupjes                                                                                                                                                                       ze sliepen lijf aan lijf                                                                                                                                                               en waren vol vertrouwen, maar......                                                                                                                                         toen waren er nog maar vijf.

Donderdag 12 juli.

Achtenhalve week zijn de pups nu.

Nu er zes pups uitgevlogen zijn is de relatieve rust weergekeerd. Ja, ik mis ze wel. Ik vond het prachtig, die negen pups die over het veld renden. Mooi, zoals ze rond de trog stonden (hingen, lagen, sprongen, dreven, duwen) om hun eten te verorberen. Als ze allemaal lagen te slapen, negen van die volgevreten pups die bijna het hele vetbed vulden. Heerlijk als ze allemaal rond je schoot dartelden, bedelend om aaitjes en kusjes. Zo grappig hoe ze, pas op het laatst, de weg kenden naar het grasveld en dan met z'n allen het poortje in renden om te ravotten en te spelen. Wat was ik trots! Dat hebben we toch maar mooi gefikst!

Maar we hoeven ze niet terug. De poep- en plaslucht zal ik niet snel vergeten. Het gekrijs en geschreeuw om god-weet-wat, horendol werd ik er soms van. Het gevoel dat ik had als ik, net vanonder de douche vandaan, de ren binnenstapte om poep te ruimen en dan al die pups door de drollen renden en met hun pootjes tegen mijn (blote) benen sprongen en daarna, als ik me bukte om de poep op te ruimen, tegen mijn armen en hals flatschten. Brrrrrr. Maar wat het meest drukte was de verantwoordelijkheid voor die kleintjes. We waren nu verantwoordelijk voor pups die van andere mensen waren. Mensen, die al wekenlang uitkeken naar hun nieuwe huisgenootjes. Die zich tot op de draad hadden uitgesloofd om het hun pupje aan niets te laten ontbreken. Zo vol liefde en verwachting! Voor die pupjes was slechts het beste goed genoeg. De slaapren moest comfortabel zijn en zo schoon als maar mogelijk was. Dat zelfde gold voor de buitenren. Ze moesten voldoende aandacht krijgen, Het speelterrein moest uitgebreid worden, want ze hadden ruimte nodig. En ik liep maar te tellen; zijn ze er allemaal nog? Doen ze niks gevaarlijks? Weg met die planten, die zijn giftig. Ligt er geen klein speelgoed? Nee, het was niet erg, we deden het met liefde en plezier. Maar nu mogen de nieuwe baasjes het verder doen.

De nieuwe baasjes. Wat hebben we geboft met ze. Zo zorgzaam en betrokken. Zo vol vertrouwen in Laura en in ons. We hebben ons best gedaan om zo zorgvuldig als maar mogelijk was te werk te gaan. Een garantie is er nooit, we hebben te maken met levende wezens. Maar we hebben er wel alles aan gedaan. We zien de toekomst met vertrouwen tegemoet.

Over (potentiele) pupkopers gesproken: wij zijn geen psychologen. We hebben ook geen cursussen gevolgd en pretenderen niet de wijsheid in pacht te hebben. Maar we willen wel van tevoren een gesprek met de mensen. Vanuit ons vak hebben we geleerd om goed te observeren en goed te luisteren. Want ook hier geldt: voor onze pups is alleen het beste goed genoeg. De mensen komen op bezoek, ze zien Jushi (ook niet geheel onbelangrijk. De mensen kunnen zo beoordelen of de teef hen aanstaat, met name qua karakter en gedrag). en voor de nieuwe baasjes geldt ook: zij moeten bij ons een goed gevoel hebben.   Daarna volgen nog wat bezoekjes als de pups geboren zijn. De nieuwe eigenaren kunnen vragen stellen, kijken, knuffelen, wij hebben niks te verbergen. En zo komen we tot een overeenkomst. Ik denk, dat onze pups enorm geboft hebben met hun nieuwe thuisjes.

Onze-Lieve-Heer heeft rare kostgangers. Kijk, iedereen heeft zijn eigen opvattingen, maar wat de pups betreft moeten die opvattingen wel stroken met de onze. 

Een voorbeeld: iemand wil graag een pup van ons. Hij woont op een flat zonder lift. Onze vraag is dan: "Hoe denk je dat te gaan oplossen want het is niet goed voor een (jonge) hond om dagelijks trappen te lopen." Het antwoord is: "Dan til ik hem de trap op". Jaja. Hoe lang denk je dat vol te houden met een Cane Corso?  Dit gaat hem dus niet worden. Ik vind dat hartstikke sneu he, begrijp me goed, want ik gun iedereen zo'n fijne hond, maar hier moeten we toch vooral aan het welzijn van de hond denken.

Nog een voorbeeld: er komt een potentiele koper met zijn vriend. De vriend geeft hoog op over zijn eigen hond, die hij heeft gekruist met een ander ras en vervolgens die nakomeling ook weer gekruist. Prachtige honden krijg je daar van. Dat zal best, maar Laura en ik krijgen daar jeuk van. Onze pup, met ouders die beiden zorgvuldig gescreend zijn op allerlei aandoeningen? Ouders waarvan de stambomen en nakomelingen zorgvuldig uitgeplozen zijn? No way dat zo iemand een pup van ons krijgt.

Er komt een mail binnen. "Wij willen graag de pup kopen. We maken het geld over en dan komen we haar na de vakantie ophalen". ??? Zonder te pup te zien? Zonder kennismaking? Vergeet het maar.

En dan nog een mail: in een taal die wij niet beheersen. Onze vraag: "In English please?". "No". Dat is dan klaar. We willen wel kunnen communiceren met mensen die onze kleintjes willen. En dan niet via een vertaalmachine.

En dan nog even een kritische noot naar een van de eventuele kopers, die, na een paar bezoekjes en een toezegging na het laatste bezoek bij ons de dag erop naar een andere fokker rijdt en daar een pup gaat halen. Bij ons gingen ze (het is een stel) voor een teef en ze hebben nu een reu. Ze hebben daar vast hun redenen voor, maar ze konden ons niet overtuigen. Ze mochten hem meteen ophalen. Ik gun het ze van harte. Natuurlijk mag iedereen zijn eigen keuze maken. Maar dan moet men wel bedenken dat ze door hun eerste optie, een pup bij ons, andere mensen van de lijst hebben verdreven, die nu inmiddels naar een andere pup op zoek zijn. En dat onze pup op zoek moet naar een ander baasje. Dat is niet erg, dat baasje komt er heus wel, we hebben geen haast, maar een pup is geen koffiepot, waar je uiteindelijk van afziet.

Afsluiting.

Gedicht.

Jushi.

Met Jushi gaat het heel goed. Na een perfecte zwangerschap, een bijzonder rustige bevalling en een zoogtijd van zo'n zeven weken heeft ze een punt gezet achter haar moederschap. Ze zoogt niet meer, ze hoeft niet meer bij haar pups te liggen, maar pakt haar eigen rustige leventjes weer op. Ze speelt heel graag met haar pups, ze daagt ze uit en leert ze de hondentaal. Prachtig om te zien. Zodra ze een pup hoort piepen of zodra we een pup oppakken om te knuffelen komt ze wel even kijken of alles goed gaat. Haar conditie gaat met sprongen vooruit. Haar vacht begint zich, na een korte periode van uitval, alweer te herstellen. Ze is al flink wat gewicht verloren, we zien haar taille weer tevoorschijn komen. Haar melklijsten trekken weer mooi bij. Wat heeft ze het goed gedaan. Wat heeft ze goed aangevoeld wat voor haar pups belangrijk was en daarnaar gehandeld. Een voorbeeldmoeder!