De zwangerschap.

Vanzelfsprekend vraag je je voortdurend af of de dekking gelukt is.

Je probeert veranderingen te signaleren, in gedrag, in postuur , in vorm, in eetgedrag. Ja, ze is echt wel aanhankelijker. O, ze eet echt veel meer. Volgens mij wordt ze wat voller. In haar snoet. In haar buik. Maar je weet het pas zeker als er een echo is gemaakt. En die is pas op 14 april.

Als we thuiskomen na een stedentrip naar Rome van 5 dagen denk ik toch echt het begin van melklijsten te zien en het is Peter ook opgevallen. En dan is daar eigenlijk het grote moment: de echo. Ja hoor, duidelijk zwanger. De dierenarts ziet minstens 8 vruchtjes. Oh, spannend!




De echo bevestigt de zwangerschap. Volgens de dierenarts zitten er minimaal 8 pups. De embryo's zijn nu 4 weken oud.


De groei van 1/2 weken. Nadat de eitjes bevrucht zijn in de eileider gaan ze op weg naar de baarmoeder. Niemand ligt alleen, ze liggen met z.n allen tegen de baarmoederwand. De cellen delen zich van 4 tot 64 cellen. Ze krijgen onmiddellijk een kop en een ruggengraat.


Week 3-4. Op de 19de dag kan de moeder een beetje misselijk worden doordat de pups zich nog dieper in de baarmoeder nestelen. In week 4 begint het kopje te groeien, er komen ogen en ruggenwervels. De grootte is ongeveer15 mm. Er worden organen aangelegd.

5 weken zwanger.

Vandaag, 20 april, is Jushi 5 weken zwanger. De veranderingen aan haar lichaam worden nu toch wel duidelijk. Ze wordt wat breder, haar buik wordt voller en de melklijsten worden duidelijk zichtbaar. Hieronder een afbeelding van een embryo van 5 weken.

Week 5/6.

De foetus begint steeds meer op een echte puppy te lijken. Hij/zij heeft al tenen, nagels en snorharen. Ook krijgt hij nu zijn huidskleur. Doordat de organen volgroeid zijn, kan hij al goed voor zichzelf zorgen.  De pup die in het midden zit krijgt de meeste voeding, omdat daar de voeding binnen komt. Na week 5 weegt de pup ongeveer 6 gram en is hij 45 mm lang.

De werpkist.

Vandaag hebben we de werpkist geplaatst. Het is nu niet zo dat Jushi een dezer dagen gaat werpen, maar het is fijn voor haar dat ze vast kan wennen aan de plek waar ze over een poosje gaat bevallen en zogen.

Het plaatsen van de kist is niet het grootste werk. De ruimte waar de kist komt te staan staat vol met overtollige spullen, speelgoed, babyspullen, tassen en gewoon rotzooi. daar zijn we wel even mee bezig. Nu en dan komt Jushi even checken of we al opschieten. Ze snuffelt wat, steelt soms een kleinigheidje (een wasknijper, een speelgoedeendje) en voor de rest van de tijd ligt ze in haar mand te broeden.

Maar dan is de kist klaar. Peter gaat snel een vetbed kopen, de doodligranden worden geplaatst en hoppa!, de werpkist kan in gebruik genomen worden. We nodigen Jushi uit om de de werpplek te komen inspecteren. Daar heeft ze echter helemaal geen zin in. Ze weigert de kist te betreden. Slechts een koekje kan haar verleiden om even plaats te nemen in de kist.

Maar dan is toch haar interesse gewekt: ze snuffelt, ruikt, likt........

Het is nou niet zo dat Jushi overloopt van enthousiasme over haar nieuwe "bed". Feitelijk gezien taalt ze er niet naar. Ze ligt liever op  haar eigen, verwassen, soms meurende kussen. Lekker vertrouwd. Alleen als wij er met z'n allen bij/ inliggen komt ze erbij. Zo'n lekker gezelligheidsdier. De kinderen hebben het bed goedgekeurd. En voordat de oplettende lezer los gaat met commentaar: nee, de kinderen mogen nooit in het bed als Jushi er in ligt en zeker nooit zonder onze toestemming. Ze zijn sowieso nooit alleen met de hond(en).

De zesde week (36 tot 42 dagen).

De foetus weegt ongeveer 6 gram en is zo'n 4,5 cm groot. De harttonen zijn nu met een stethoscoop te horen. De huid en pigmentvorming zijn volop in ontwikkeling. De grote spieren zijn al goed ontwikkeld en de foetus beweegt.

De zevende week – Dag 43 tot 49

Rond dag 45 van de dracht vindt de verbening van de botten plaats. Het skelet zal nu steviger worden en zal goed zichtbaar worden op röntgenfoto's. Vanaf nu beginnen de haren op de buik van de teef langzaam uit te vallen. Dit gebeurt zodat de pups vanaf de geboorte goed kunnen drinken. Ook kun je aan het eind van deze week voor het eerst de puppy's goed voelen bewegen! Een erg bijzondere ervaring. Vanaf deze week is het belangrijk om de teef al langzaam te laten wennen aan de werpkist, zodat ze het als haar veilige en warme nest gaat beschouwen.

Lekker rollebollen.

Zondag 30 april. 

Het is heerlijk weer. We zijn met z'n allen buiten. 

Jushi vindt dat ook altijd heerlijk: allemaal samen, buiten. Relaxen. Gek doen. Met haar buik vol piepkleine pups rollebolt ze door het gras. 

Nu kan het nog.

Alert.

Zoals altijd is Jushi zeer alert. Ze probeert alles bij te houden, zeker als we buiten zijn. Iedereen die ons terrein betreedt wordt door haar verwelkomd, meestal erg opgetogen, maar er is verschil. Bekenden worden begroet met groot enthousiasme, blaffen, janken, piepen, afhankelijk van de aard van de relatie die Jushi met de bezoeker heeft. Maar vreemden hebben hier, volgens haar, niks te zoeken. Dan klinkt de blaf heel anders, harder, onaardiger, wég, wég! Pas als wij vinden dat het goed volk is legt ze zich er bij neer: dan is ze nieuwsgierig, vriendelijk, maar op haar hoede.

Op de foto is duidelijk te zien dat haar buik in omvang toeneemt. De melklijsten krijgen meer vorm, ze oogt nu wel echt zwanger.

Eten.

Peter gaat de kippen voeren. In zijn handen heeft hij een bak vol etensresten. Eten! Jushi volgt hem op de voet. Ze is de laatste tijd enorm gefocust op eten, dit in tegenstelling tot de tijd voordat ze zwanger was. Voordat ze zwanger was, was Jushi een zeer bescheiden eter. Langzaam, rustig, niet alles hoefde in één keer op, ze nam er de tijd voor en soms liet ze haar eten ook wel staan. Maar sinds een paar weken is ze een hongerige wolf. Ze loopt achter ons aan, zeurt, schooit, iets wat we van haar helemaal niet kennen. Als de echo gelijk krijgt, heeft ze ook heel wat te voeden. 

Mijn hond is niet mijn kind. Ik weet dat er mensen zijn die hun hond beschouwen als een kind, maar bij ons is dat niet zo. Ze is een zeer dierbare huisgenoot waar we allemaal veel van houden. Ik praat wel tegen haar (stiekem geloof ik dat we dat allemaal wel doen). Als we weg gaan vertel ik dat en ik zeg er ook altijd bij dat we snel terug komen. Of dat het wat langer gaat duren. Of dat iemand anders even voor haar zorgt. Ik denk dat ze mij begrijpt en dat ze er rustiger van wordt. Maar wat haar zwangerschap betreft ligt dat toch anders. We roepen allemaal wel eens enthousiast: "Krijg jij puppy's?", of: "Je krijgt een dikke buik, hahaha!". Maar ik kan haar niet uitleggen welk wonder zich in haar afspeelt. Als ik haar dan zie liggen, soms wat zuchtend, soms wat piepend, likkend aan haar buik, haar vulva, dan voel ik met haar mee. Het is ook niet niks allemaal. I've been there. We zijn allebei zoogdieren, dat is de overeenkomst. Maar ik wist en zij voelt. Cultuur en natuur, dat is het verschil.

7 weken.

Vandaag, donderdag 4 mei is Jushi 7 weken zwanger. Ze ligt lekker in het zonnetje te broeden. Haar vacht glanst prachtig. Als ik haar aai gloeit ze helemaal. Ze vindt het heerlijk als ik haar aai, vooral op haar buik. Dan draait ze zich zo comfortabel dat ik goed bij haar buik kan. De buik wordt kaler, we vinden overal haren. De spenen worden duidelijk groter en dikker en de melklijst wordt nu echt groter.
Het is pál op de middag en ze ligt pál in de zon. Ik weet eigenlijk niet of dat nou wel zo goed is. Zojuist zag ik voor de eerste keer pupjes bewegen, van die kleine ploepjes. Het ontroert me. Tegelijkertijd baart me dan dat zo in de felle zon liggen ook zorgen. De huid van de buik is maar zo dun, misschien is dat helemaal niet goed voor de pups. Als ik Jushi naar binnen sommeer zucht ze protesterend en loopt, als een voetballer die tijdrekt, naar binnen. Straks mag ze weer naar buiten.

 Embryo.

Hieronder een plaatje van een pup in de vruchtkamer. Het buitenste vruchtvlies wordt chorion genoemd. Het binnenste vruchtvlies, het amnion, is met vruchtwater gevuld en hierin bevindt zich het embryo. Tussen het amnion en chorion zijn de allantois en de dooierzak gelegen. De allantois staat via een buis, die door de navelstreng loopt, de urachus, met de blaas in verbinding. De dooierzak is op dezelfde manier door de dooierzaksteel met de darm verbonden. Beide verbindingen blijven in de navelstreng tijdens het gehele embryonale stadium intact, hoewel de dooierzak in een later stadium dichtgroeit. De allantois vergroeit aan de ene kant met het amnion en aan de andere kant met het chorion. Bij de geboorte zijn slechts twee vruchtvliezen te zien aangezien de dooierzak in de nageboorte moeilijk terug te vinden is. De navelstreng van de vrucht doorboort het amnion en de bloedvaten van de navelstreng kunnen zich dus vertakken bij het chorion. Dit buitenste vruchtvlies vormt samen met het slijmvlies van de baarmoederwand de placenta of moederkoek.  

Graven.

Als ik buiten kom zie ik het meteen: het pad in de tuin is bezaaid met zand. Zand dat daar niet hoort. $#%! "Jushi!", roep ik, "Wat heb je gedaan? Stoute hond!" Voorzichtig steekt ze haar kop om de hoek van de schuur. "Kom hier!", zeg ik. Deemoedig komt ze dichterbij, Ze heeft geen idee waar dit over gaat, maar ze hoort, voelt, dat ik heel boos op haar ben. Als ik haar snoet zie heb ik al spijt. Het ultieme doel van haar leven is het de baasjes naar de zin maken. Ocharme, en nu ben ik boos en ze weet niet waarom.

Nu zou ik een romantisch verhaal kunnen ophangen over een zwanger teefje dat zo lief een hol aan het graven is voor haar toekomstige puppy,s (ik weet dat er teefjes zijn die dat doen), maar in ons geval zou dat betekenen dat Jushi al een jaar of 2 zwanger is. Ik ga het niet mooier maken dan het is, Jushi graaft al sinds vorig jaar grote gaten. In de tuin, op zoek naar muizen en mollen. Nou ja, wat je tuin zou kunnen noemen. Vorig jaar is ons dak van het huis gewaaid en omdat het in de tuin toch al een puinhoop was, lieten we Jushi maar haar gang gaan, ook als ze aan het graven was. Maar na de renovatie wil ik de tuin weer opknappen. Dat betekent automatisch dat er dus geen gaten gegraven mogen worden, althans niet in de tuin. Maar.......net als bij kinderen is iets sneller aangeleerd dan afgeleerd. Dussssss.........

Hondenshow.

Gisteren, zaterdag 6 mei, was ik weer eens bij de Raduno van de CaneCorsoclub. Vanwege de Corona was daar een beetje de klad in gekomen, maar gisteren had ik er zin in. Altijd gezellig om daar bij te zijn. Een mooie ambiance, gezellige sfeer, leuke mensen, en goed georganiseerd! En een goede keurmeester, die verstand heeft van het ras, dat is ook mooi meegenomen.

Op zo'n dag worden vriendschappen bevestigd, kennissen worden begroet, even een kort praatje, je doet nieuwe kennissen op. Kortom, een zinvolle dagbesteding. Ontspanning en gezonde spanning. Want het gaat uiteindelijk om de honden. 41 honden waren ingeschreven, reuen en teven, van baby tot oudere hond. Is het belangrijk, zo'n show? Sommigen zullen zeggen: wat een onzin! je houdt van je hond en voor jou is hij/zij de mooiste. Bovendien is het de vraag of het belangrijk is of je hond mooi/ de mooiste is. 

Dan kom ik even terug op het fokken. Ik denk dat het belangrijkste is dat je hond gezond is en een fijn karakter heeft, dat hoort bij het ras. Daarom doet een goeie fokker de nodige onderzoeken en kijkt hij naar de bloedlijnen van de voorouders van de fokdieren. Dan zet je niet zomaar het reutje van de buurman op je teefje, maar kijk je of de honden een goede combinatie zijn, zowel wat betreft gezondheid als het karakter. Dat vraagt gedegen onderzoek en kennis. Om de genenpool te verruimen moet je daarvoor dan soms naar het buitenland, dat verruimt niet alleen de genenpool, maar ook de inzichten van degenen die verantwoordelijk zijn voor het voortbestaan van het ras. Behalve de gezondheid en het karakter is er nog een dimensie: het uiterlijk. Dat uiterlijk staat beschreven in de rasstandaard. Het streven zou moeten zijn dat de CaneCorso zoveel mogelijk lijkt op de beschrijving in de rasstandaard. Zoveel mogelijk. Elke C.C. heeft wel een "dingetje". Dat kan zijn in het hoofd, in het lijf, de stand van de poten, het gebit, de vacht en ga zo maar door. Als je zo om je heen kijkt dat zie je van alles voorbij komen. Ik zie bijvoorbeeld op facebook C.C's voorbij komen waarvan ik denk: nou, ze hebben misschien in de buurt van een CaneCoro gelegen, maar hij lijkt er in de verste verte niet op. Of ik lees iets over een "Amerikaanse CaneCorso" en dan denk ik: pardon? Zijn die er ook al dan? Groot, dik, lomp, zwaar. Terwijl een C.C. atletisch en gespierd moet zijn. En terwijl er een standaard is voor gewicht en grootte. 

Zo'n show is erg leerzaam. Je wordt weer eens met je neus op de feiten gedrukt. De keurmeester benoemt en beoordeelt, als het goed is, de uiterlijke kenmerken en het gangwerk. In het keurrapportje komen alle bevindingen te staan. 

En dan....kan jouw hond zomaar de beste van het ras worden. De B.O.B. Complimenten aan Laura!



Jushi en Vince

De baby is Vince, onze op één na jongste kleinzoon en de pup op zijn buik is Jushi. Vince was toen anderhalve maand en Jushi was 12 dagen.

We waren van meet af aan helemaal weg van Jushi (ook van Vince hoor!) en gelukkig kwam ze bij ons wonen. Ze groeide op met onze 2 kleinzonen en ze zijn ontzettend aan elkaar gehecht.

Bijna even oud dus. Vince gaat al naar de peuterzaal, hij kan al aardig rennen en springen van de glijbaan. Vooral in de hoedanigheid van Spiderman kan hij allerlei kunsten maken, hij praat in mooie volzinnen en speelt graag met Lego. Een echte peuter. En Jushi is volwassen. Ze rent en springt als de beste, ze begrijpt de mensentaal die op haar betrekking heeft, voert opdrachtjes uit, en ze beheerst de hondentaal. Ze blaft en waakt. En ze is zwanger. Hoe is het mogelijk he? Zo bijzonder. 

Hieronder 2 foto's van Jushi van 08 mei 2023. 53 dagen zwanger. Haar zwangerschap is duidelijk zichtbaar. Ze doet het heel goed. Neemt de nodige beweging, maar ook de nodige rust. Ze moet wennen aan de warmte, maar heeft er niet echt last van. 

Temperatuur.

"Een betrouwbare manier is het meten van de temperatuur van de teef. Start op dag 55 van de dracht met het opnemen van haar temperatuur. Meet de temperatuur 2 x per dag. Probeer dit te doen op vaste tijden. Wanneer je constateert dat haar temperatuur met 1 à 2 graden zakt dan zal de bevalling binnen 24 uur plaatsvinden. Hoe groter het waargenomen verschil hoe preciezer je kan bepalen wanneer de hond gaat bevallen. De laagst gemeten temperatuur wordt namelijk 8 uur voor de bevalling waargenomen".

Gisteren hebben we dus maar een nieuwe thermometer gekocht. De beginsituatie is 37.6.

Donderdag 11 mei.

Vandaag is Jushi 8 weken zwanger. Om precies te zijn: 56 dagen. Ze is erg ingetogen. In zichzelf gekeerd. Natuurlijk springt ze op als er zich bezoek aankondigt. Ze is namelijk ook veel waakser geworden. Ze blaft zelfs als er bekend volk aan komt. Maar voor de rest ligt ze veel in haar mand. Het is niet echt lekker weer om naar buiten te gaan, haar bezoekjes aan te tuin zijn dan ook van korte duur. Haar buik groeit gestaag. Als je haar een dag niet gezien hebt sta je versteld van hoe snel het allemaal groter wordt. Buik, spenen, vulva. Je kunt de pups duidelijk zien bewegen en ze zijn goed te voelen. Jushi vindt het heerlijk als je haar bevoelt: ze gaat er uitgebreid voor liggen. Echt een hond die graag deelt.

Week 9 (57 tot 63 dagen)

Dit is de laatste week van de dracht en is behoorlijk zwaar voor Jushi. Vanaf dag 57 kunnen de pups worden geboren zonder problemen. Hiernaast een foto van een foetus van 60 dagen oud. 

De werpkist staat klaar. Nu en dan oefenen we met Jushi en vertellen we haar dat dat de plek is waar ze haar pups moet werpen. Ze is er nog niet van overtuigd. Uit zichzelf gaat ze er niet in, samen met ons wel. Maar samen met ons zou ze overal in gaan, dus dat zegt niet zo veel. Ze heeft een grenzeloos vertrouwen in ons. Ze laat zich geduldig temperaturen en leiden. Ze was altijd al aanhankelijk, maar dat wordt nu nog heviger.


De blije doos.

De kraamkamer is klaar.  De kist is mooi bekleed, de puppyweegschaal staat klaar, de warmtelamp hangt bijna. We hebben zakken vol dekbedhoezen, er liggen geurdoekjes, voor als de pups naar hun nieuwe eigenaren gaan. Er is een ordner om alle gegevens van de pups en het verloop van de bevalling bij te houden en er is: DE BLIJE DOOS! 

Laura heeft een tijdje geleden een doos gebracht met van alles wat je nodig zou kunnen hebben tijdens en na de bevalling. Er zitten onderleggers in, om de grootste nattigheid en smurrie op te vangen, Uitzuigertjes om het slijm uit te zuigen, een schaartje, pennen, piepkleine halsbandjes om de pups uit elkaar te houden., voederbakken en bakjes, blikjes mousse, navelklemmetjes, een tubetje pasta, kunstspenen, babyflesjes, speentjes, calciumampullen, handkolfset. Waarschijnlijk hebben we de meeste dingen niet nodig, nee, hopelijk hebben we de meeste dingen niet nodig. Maar het is wel een fijn gevoel dat de spullen er zijn bij calamiteiten. En het is een hele geruststelling dat Laura en Joukje bij de bevalling zullen zijn. Wij zijn er klaar voor (maar hopelijk blijven de pups nog een tijdje zitten).


Vrijdag 12 mei.

Om kwart over 3 word ik wakker. Ik weet niet zeker of ik iets hoor. Ik spits mijn oren en besef dat het muisstil is. Ik draai me om en probeer weer te slapen. Tegen beter weten in, want als iets in mijn hoofd zit gaat het malen. Ik denk toch zeker dat ik iets hoor. Nou, voor de zekerheid dan maar even gaan kijken. Als ik de deur open hoor ik Ushi's staart tegen haar mand klappen. Blij! "Hé meisje", zeg ik. Ze tilt haar hooft even op, zucht en legt haar hoofd weer te rusten. Ik streel haar hoofd, haar lijf, heerlijk vindt ze dat. Niks aan de hand dus. Dan gaan we allebei weer slapen.

Jushi vol en rond. Gisteren had ze steeds haar maaltijd over 2 periodes verdeeld, maar vandaag gaat er weer een hele worst tegelijk in. Ze zal het zelf wel het best weten.


Zaterdag 13 mei

Als ik om kwart voor 5 wakker word kan ik het niet laten om even bij Jushi te kijken. Ze springt op zodra ze me hoort en gaat bij de keukendeur staan, ze wil naar buiten.  Plassen. En misschien ook wel poepen, dat weet ik niet, want ik ben op mijn blote voeten en in mijn nachtjapon, dus niet gekleed op buiten. Na een paar minuten is ze alweer terug en gaan we ieder naar ons eigen bed. En dan komt het: ik heb wel eens gehoord dat een hond naar buiten liep en daar een poep en plas deed en een pup legde. Stel je toch eens voor: je hond baart een pup in het donker en in de kou en je hebt dat niet gezien en dan ligt dat arme pupje daar en.....

Ik ga terug om te kijken. Ik inspecteer het kussen, de vulva, de vloer. Geen enkel teken van een bevalling. Jushi is rustig en wil eigenlijk weer gaan slapen. Verdorie, waar maak ik me druk om? Als Peter om 7 uur opstaat vraag ik hem, slaapdronken: "Kijk je nog even of er buiten een pup ligt?". "Wat is dat nou weer?", vraag hij, "waarom zou er een pup buiten liggen?". Hij vindt het klinkklare onzin. 

Straks niet vergeten een werkende zaklamp klaar te leggen. 

Bezoek.

Zojuist zijn de laatste bezoekers vertrokken. Nu is er een stop ingelast, omdat we Jushi alle rust willen geven die ze nodig heeft om onder relaxte omstandigheden te kunnen bevallen. Het hoeft niet vandaag, maar het zal geen week meer duren. Het was een gezellig bezoek, zoals alle bezoekjes fijn waren. Het gaat om mensen, die graag een pup van Jushi en Kimbo willen. Ik vind het altijd fijn om te vertellen over Jushi, maar een verhaal haalt het natuurlijk niet bij "in het echie". De mensen kunnen zelf zien hoe Jushi is: alert en waaks, maar ook vriendelijk, blij en rustig. Ze kunnen voelen hoe fijn haar vacht aanvoelt, ze zien haar prachtige hoofd, haar zwangere lichaam, haar brede, sterke staart. Ze voelen haar aanhankelijkheid. Wat een fijne hond. En natuurlijk moet ik over haar vertellen, want ik ben zo trots op haar en we houden zoveel van haar. 

Het is warm. Dat is even wennen. We zijn veel buiten. Van de warmte moet Jushi hijgen. Nu en dan gaat ze toch binnen liggen, zeker als een van ons binnen zit. Maar haar favoriete plekje is in de bijkeuken, met haar lijf op de mat en haar neus op de dorpel. Zo heeft ze van alles het beste: de koelte van binnen en de geluiden en geuren van de heerlijke lente buiten.

Zondag 14 mei.

Om half 5 ga ik even kijken hoe het met Jushi gaat. Ik hoor weliswaar geen verdachte geluiden, maar ben toch wel benieuwd. Zodra ze de deur hoort gaat ze rechtop in haar mand zitten. Ik praat wat tegen haar, maar ze staart me alleen maar aan. Ze hoeft niet naar buiten, anders had ze allang bij de keukendeur gestaan. We staren wat en zuchten wat. Tja, ik kan er verder ook niks aan doen. Ik aai haar en ga weer naar bed.
Als ik later op de ochtend buiten kom loopt ze wat rond. Zodra ze mij ziet komt ze aangewaggeld, haar buik schudt heen en weer. Ze vraagt om een aaitje en gaat met haar kont tegen mijn been staan. Ze heeft weer wat gegraven. Ze eet niks, zowel het vlees als de brokken staan er nog gewoon. Als ze in haar mand gaat liggen zucht ze hevig, maar niet op de manier waarop je zucht als er een nakomeling onderweg is. het kan ook van de warmte of de activiteit zijn. Ik weet het niet. Ze is zo onrustig, van binnen naar buiten, liggen, zitten. lopen, een uitstapje naar de kraamkamer en dan zoekt ze mij weer op, haar ogen strak op mij gericht. Vandaag zouden de pups mogen komen. Dat zou mooi zijn, moeder worden op moederdag. Wij zijn er klaar voor.

Het eerste pupje is geboren om 12.36 uur. Een zwart reutje!

Het verhaal gaat verder op de pagina "De bevalling".